چکیده:
آموزه های دینی، تعبد محض نسبت به باریتعالی را به ما فرمان می دهد. در حالی که برخی دیگر از آموزه ها به استفاده از عقل در درک بسیاری مسائل مخصوصا درک وظایف دینی سفارش می دهد. چگونه می توان با این که پای عقل و قضاوتهای آن و ارزیابی های آن به میان آورده می شود، در عین حال به تعبد محض که غایت قصوای عالم است پایبند بود. در این نوشتار نشان داده می شود که در چهار مرحله عقل باید حضور فعال داشته باشد و در چهار مرحله تعبد محض حرف آخر را می زند.
